Çocukluk fotoğraflarımı ararken bir kutunun içinde, sapsarı bir kağıt buldum. Kağıtta şunlar yazıyordu:
Benim bütün bu garip yaşantım biterken gözlerimi açtığımda gördüğüm var olan yokluk ve beklenen hürlük. Bir yerlere koşuşturmaca ve en sonunda benim gibi yatakta sus pus, lal-ü ebkem duvarı seyrederek ölmece bu ömür, yer dar, vakit kısıtlı, özne ise saklı, senden, benden, hepimizden saklı. Bunca senedir yerinde yatan beynim ise işine geç başlayan yeni yetme bir velet gibi, buruk bir komikliği var, kızasım gelmiyor hiç, gücenmiyorum. Burada ölümü kucaklarken gülümser gibi her şey ve yaşayacağım gün sanki hepsinden daha güzel gibi.
Ama biliyorum ki acımla beraber bulutlar inecek, karanlık çökecek, her şey bitecektir.
Her şey bitecek mi?
9/10/1961
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Buradan yorum yapabilirsin: