Yok

Zaten yalnızsındır her gece. Yalnızlık da gereklidir vücuduna, tam olarak insanlara ihtiyaç duyduğun kadar, fakat tek taraflı oldu mu insan yırtıp kurtulmak istiyor bedeninden. Önce yağmuru beklersin, yağmur gelir. Damlaları yarıştırırsın camda, elinde olmayan kadere rol biçersin, kendi yalnızlığının tanrısı olursun. Sonra yağmur gider, yapayalnızsındır tekrar. Geri dönmeyi düşünürsün, her şeye, her doğruya ve her yanlışa. Eskisi gibi olmak istersin, fakat eskisi de soluk sepya bir fotoğraftır. Eğer bir şeyi bekliyorsan her gece, zaten yalnızsındır. Bekledikçe uzaklaşır teker teker, önce yağmur, sonra da sözcükler. Yalnız beyninde yankılanmaktan vazgeçer ve bırakır gider seni sözcüklerin, sesin. Yarımsındır, az kalmışsındır. Her şeyin gidişini izlerisin o andan sonra; yağmur, sözcükler, sesin, ismin, bedenin, düşüncelerin. En son da umut gider, o gittikten sonra pencerenin önünceki bekleyişin de biter, sen de o eski soluk sepya hayatına geri dönersin.